I invite you to post about the famous English longbow and see two painted models from the from Claymore Castings set today.

Miniatures are from the latest series of the manufacturer and in my humble opinion they are phenomenal! They have beautiful poses (this is already the norm at Claymore Castings) and excellent details.
And all this in white metal.
I would recommend!

• Claymore Castings FB
• Claymore Castings SITE

 A English longbow is a type of straight arch made of one piece of wood, usually yew. The popularization of long bows, along with the development of firearms, contributed largely to the fall of heavy-armed cavalry. An arrow fired from a long bow was able to pierce some types of plate armor, while to eliminate a heavily armored rider from a fight was often enough to kill or injure a mount. Longbowmens were widely used until the beginning of the 16th century. Later, small arms began to dominate the battlefields.
Bows and crossbows were still used sporadically, but no longer as a primary small arms.

         The prototype of the long arch was the Welsh bow, widely used in Wales since around the eighth century. Already then he had a much longer bearing (about 1.8 to 2 meters). Shooting from the Welsh battle bow required long training because the average adult was unable to shoot it. The Welsh bow was first used by troops of Welsh archers, and then, around the 12th century, it spread in England, where it began to act as a plebeian weapon, enabling the poor to effectively defend against the knights.

        King of England Edward III, getting ready for war with France and unable to take on board enough horses and knights, seeing the effectiveness of the Welsh bows he decided to take archers with him. Equipped with long about 1.83 meters long proved to be very effective in fighting. Their use decided about the advantage of the English in the battles of Crécy (1346), Poitiers (1356), and most of all in the battle of Azincourt (1415). After this event, the bow began to slowly go out of use, although at the Battle of Verneuil (August 17, 1424; called the „Second Battle of Azincourt“) English archers inflicted heavy losses on the combined Franco-Scottish forces. Unfortunately, at the Battle of Patay (1429), before the archers managed to form defensive lines, they were completely dispersed by the charge of the French cavalry. The combat value of archers, as a military formation very effective in warfare, made English archers famous, and their menacing weapons became known as the English longbow.

       The English most often made their yew arches, although ash, elm, and to a lesser extent other wood species were also used. The length of the English bow was much greater than its continental variety. While the latter rarely had more than 1.2 meters, English reached a length of about 2 meters. Shots, on the other hand, measured just under 1 meter.

https://www.historynet.com/longbow-a-medieval-take-on-long-range-artillery.htm

https://www.scalemates.com/kits/strelets-r-m117-longbowmen–1084422

Dziś zapraszam do wpisu na temat sławnego angielskiego długiego łuku oraz do obejrzenia dwóch pomalowanych modeli z zestawu od Claymore Castings.

Figurki pochodzą z najnowszej serii producenta i moim skromnym zdaniem są fenomenalne! Posiadają piękne pozy ( to już norma w Claymore Castings) i doskonałe detale.
I to wszystko w białym metalu.
Polecam!

• Claymore Castings FB
• Claymore Castings SITE

Długi łuk angielski jest rodzajem łuku prostego wytwarzanego z jednego kawałka drewna, najczęściej cisowego. Spopularyzowanie długich łuków, obok rozwijającej się broni palnej, przyczyniło się w dużej mierze do upadku ciężkozbrojnej kawalerii. Strzała wystrzelona z długiego łuku była w stanie przebić niektóre typy zbroi płytowej, natomiast do wyeliminowania z walki ciężko opancerzonego jeźdźca często wystarczało zabicie bądź zranienie wierzchowca. Długich łuków powszechnie używano aż do początku XVI wieku. Później na polach bitewnych zaczęła dominować ręczna broń palna.
Łuków oraz kusz jeszcze sporadycznie używano, lecz już nie jako podstawowej broni strzeleckiej.

        Pierwowzorem długiego łuku był łuk walijski, powszechnie używany w Walii od około VIII wieku. Już wtedy posiadał znacznie dłuższe łęczysko (około 1,8 do 2 metrów). Strzelanie z bojowego łuku walijskiego wymagało długotrwałego treningu, gdyż przeciętna dorosła osoba nie była w stanie z niego strzelać. Łuk walijski był stosowany najpierw przez oddziały łuczników walijskich, a następnie, około XII wieku rozpowszechnił się w Anglii, gdzie zaczął pełnić rolę broni plebejskiej, umożliwiającej biedocie skuteczną obronę przed rycerzami.

       Król Anglii Edward III, szykując się do wojny z Francją i nie mogąc zabrać na statki wystarczającej ilości koni i rycerzy, widząc skuteczność łuków walijskich zdecydował się zabrać ze sobą łuczników. Wyposażeni w długie łuki o długości około 1,83 metra okazali się bardzo skuteczni w boju. Ich użycie zadecydowało o przewadze Anglików w bitwach pod Crécy (1346), Poitiers (1356), a najbardziej w starciu pod Azincourt (1415). Po tym wydarzeniu łuk zaczął z wolna wychodzić z użycia, choć jeszcze w bitwie pod Verneuil (17 sierpnia 1424; zwanej „drugą bitwą pod Azincourt“) angielscy łucznicy zadali ciężkie straty połączonym siłom francusko-szkockim. Niestety w bitwie pod Patay (1429), nim łucznikom udało się utworzyć linie obronne, zostali całkowicie rozproszeni przez szarżę francuskiej kawalerii. Wartość bojowa łuczników, jako formacji wojskowej bardzo skutecznej w działaniach wojennych, rozsławiała łuczników angielskich, a ich groźna broń stała się znana jako długi łuk angielski. 

        Anglicy najczęściej wykonywali swe łuki z cisu, chociaż jesion, wiąz, a także w mniejszym stopniu inne gatunki drewna były również wykorzystywane. Długość łuku angielskiego była znacznie większa od jego kontynentalnej odmiany. Podczas, gdy ten ostatni rzadko miał ponad 1,2 metra, angielski osiągał długość około 2 metrów. Strzały natomiast, mierzyły nieco poniżej 1 metra.