Draugur* in Old Iceland, Draugr in Sweden, Norway and Denmark or Dreag in Old English nomenclature, although the most accurate are the words of the Old Danish Uppvakningar word – resurrected from the dead and Aptrgangr – who walk after death.

       Yes, today I invite you to an entry dedicated to the undead  in Vikings beliefs world.
The palette of ghosts and wraiths and deamons is quite large in Norse folklore, but Draug (modern spelling used in Denmark, Norway and Sweden) was the greatest fear – living dead and ghastly visitors. 
       According to the legends and sagas, Draugr were the ghoul of dead people – they looked like what we now know under the name of zombies or decaying corpses. They were like warriors from old times, armed with old weapons, and worn robes. The worst, however, was their behavior.

       Draugr had the worst traits of a living warrior. They could, therefore, be cruel and vengeful. Hating everything that is alive (longing for life?), and if we add to it enormous strength and magical abilities, it could have given even the bravest Viking a thrill.
       Power and witchcraft were the greater, the more powerful the warrior was in life. For this reason, burial mounds and tombs often remained unsettled. Nobody, after all, woke up the Draugr, and those who were willing to treasure gathered during their lifetimes could only be mad!
(who later took the appearance of the Corpse kidnappers and Cemetery Hien)

       After the introduction of Christianity in many regions of Scandinavia, Iceland and England (belief in Draugr could come with the Vikings), the living corpses were associated with sorceress and necromancy. Draugr then executed the commands of the sorcerer or witch (Hexe, Heid) who controlled him .

       Draugr also has the opportunity to enter to live person’s dream and often leaves some macabre „gift“ to make his night visit a reality. Alive after the awakening, had the certainty that it was not only his imagination. Our undead also has the ability to swear the victim and bring disease to the village (he could create a temporary darkness during the day).
        In folklore, Draugr kills his victims with various methods – crushes them, devours their bodies, drives their victim to death or drinks blood (like first vampire imaginations!). Animals living near the Draugr’s grave can go mad because of the creature’s influence, and in the worst case they can get breathed.

       Fortunately, the creature can be killed. Draugr could be annihilated according to beliefs only in one-on-one fight. The defeated undead had to be cut off with a sword (or it was enough to kill the sorcerer).
Other legends say that the warrior jumps over the defeated Draugr or prowls three times and carries a wooden stake in the headless body. To complete the ritual of annihilation of the ghost, it was necessary to burn the body and ashes should be scattered in a remote place or thrown into the sea (so that it would not be reborn near the place of residence or its grave).
        Another curiosity, a native of Denmark, was the construction of an additional entrance to the tomb, through which the deceased was introduced. Draugr, as it was believed, can only come out with the same entrance he entered.

       In conclusion, it is worth noting that apart from Draugr walking on the land, there were also their variations, such as sea, which haunting sailors and fishermen.
       In newer Scandinavian folklore, Draugr is often identified with ghosts of sailors who drowned at sea. The phantom is described as a headless fisherman sailing on a small boat.
This legend is common in the northernmost part of Norway, where life and culture were based on fishing more than anywhere else.

* Miniatures from Gripping Beast

https://mrpsmythopedia.wikispaces.com/Draugr

https://mrpsmythopedia.wikispaces.com/Draugr

https://mrpsmythopedia.wikispaces.com/Draugr

Theodor Kittelsen „Draugen“

Draugur* po staroislandzku, Draugr w Szwecji, Norwegii i Danii czy Dreag w staroangielskim nazewnictwie, choć najtrafniej pasują tutaj staroislandzkie słowa Uppvakningar– wskrzeszony ze zmarłych i Aptrgangr – chodzący po śmierci.

       Tak, dziś zapraszam do wpisu poświęconego nieumarłym w świecie wierzeń wikingów.
Paleta zjaw i upiorów jest dość duża w folklorze nordyckim, ale największy lęk budziły Draugi (współczesna pisownia stosowana w Danii, Norwegii i Szwecji) – żywe trupy i upiory nawiedzające  miejscową ludność.
       Według legend i sag Draugi były upiorami zmarłych ludzi – wyglądały jak to co znamy teraz pod określeniem żywe trupy/ zombie, czyli rozkładające się trupy.  Z ubioru przypominały wojowników z dawnych lat, uzbrojonych w postarzały oręż i zniszczone szaty. Najgorsze jednak było ich zachowanie.
       Draugi miały najgorsze cechy jakie posiadał żywy wojownik. Mogły być zatem okrutne i mściwe. Nienawidzące wszystkiego co żywe (tęsknota za życiem?), a jeśli dodamy do tego ogromną siłę i zdolności magiczne, to mogło to przyprawić o dreszcz nawet najodważniejszego wikinga.
A siła i czarostwo tym większe, im potężniejszy za życia był zmarły wojownik. Z tego też powodu, kurhany i grobowce pozostawały często miejscami nie niepokojonymi. Nikt nie chciał przecież zbudzić Draugów, a chętnymi na zgromadzone przez nich za życia skarby mogli być tylko szaleńcy!
(Którzy potem przybrali wygląd i nazwę Porywaczy Zwłok i Hien Cmentarnych)

       Po wprowadzeniu chrześcijaństwa w wielu rejonach Skandynawii, Islandii i Anglii (do której to wiara w Draugi mogły przybyć z wikingami) żywe trupy zaczęto kojarzyć z czarnoksiężnikami i nekromancją. Draugi wykonywały wówczas polecenia kontrolującego go czarownika lub czarownicy (Hexe, Heid).
       Draug ma również możliwość wejścia w sny żywych i często zostawia jakiś makabryczny „upominek“ aby urzeczywistnić swoją nocną wizytę. Żywy po przebudzenie miał wówczas pewność, że to nie tylko jego wyobraźnia.
Nasz nieumarły ma także zdolność przeklinania ofiary, jak i przynoszenia chorób do wioski (mógł stworzyć również chwilową ciemność w ciągu dnia).
       W folklorze Draug zabija swoje ofiary różnymi metodami- miażdży je, pożera ich ciała, doprowadza do szału swoją ofiarę czy wypija krew (podobieństwo z naszymi strzygami i późniejszymi wampirami). Zwierzęta żyjące w pobliżu grobu Draugów mogą oszaleć na skutek wpływu stwora, a w najgorszym razie pozdychają.

       Na szczęście stwora można zabić. Drauga można była unicestwić wedle przekonań tylko w walce jeden na jednego. Pokonanemu upiorowi należało wówczas ściąć głowę mieczem (lub wystarczyło zabicie czarownika).
Inne legendy mówią, aby wojownik przeskoczył pokonanego Drauga lub obszedł trzy razy a w bezgłowe ciało wbił drewniany kołek. Dla dopełnienia rytuału unicestwienia upiora należało spalić ciało, a prochy rozrzucić w oddalonym miejscu bądź wrzucić do morza (aby nie odrodził się w pobliżu miejsca zamieszkania lub swojego grobu).
       Inną ciekawostką, rodem z Danii, było zbudowanie dodatkowego wejścia do grobowca, przez które wprowadzano nieboszczyka. Draug, jak wierzono, może wyjść jedynie tym samym wejściem, którym wszedł.

       Na zakończenie warto dodać, że oprócz chodzących po ziemi Draugach istniały jeszcze ich odmiany, takie jak morskie, nawiedzające żeglarzy i rybaków.
W nowszym skandynawskim folklorze Draug często utożsamiany jest z duchami marynarzy, którzy utonęli na morzu. Zjawa jest opisywana jako bezgłowy rybak żeglujący na małej łódce.
Ta legenda jest powszechna w najbardziej wysuniętej na północ części Norwegii, gdzie życie i kultura były oparte na rybołówstwie bardziej niż gdziekolwiek indziej.


*Figurki od Gripping Beast