Today return to the „Arturian“ era, ie the time of civil wars and invasions among the Saxons. I recently presented the character of one of Britain’s legendary commanders- Owain, so it was now time for the Saxons.
Painted and published today four warriors come from a set of Mercenaries Sea Wolves from Gripping Beast. Another group from the eight-person unit soon.

The set is made up of eight metallic mercenaries with different weapons – through swords, axes, and spears. The models perfectly portray the V-VI’s barbarians invading the British Isles after leaving them by the Romans.


About Saxons.

       Saxons, were a people of Germanic origin, settled in the Middle Ages in Westphalia and Lower Saxony, in the tradition of their homeland were the Vistula Forests (Widsidh).
Saxons under the tribal name mentioned for the first time in II century by Ptolomeo in the Geography of the Elbe river basin, according to Tacitus (Germania) originating from the people of Auiones. From the east they bordered the Burgundians and the Vandals.
       After the withdrawal of the Roman legions in 407, the Anglo-Saxons, Saxons and Juts arrived in the British Isles around 450, who quickly organized several pagan patriarchal kingdoms in Britain. Over the course of time, there are seven of them: Kent, Jutland, Wessex, Sussex and Essex inhabited by the Saxon and East England, Mercia and Nortumbria inhabited by the Anglo-Saxon heptarry. These kingdoms competed with each other for hegemony, and the ruler who managed to gain the upper hand was called Brittwald. The inhabitants of the island, known as the Celtic population of the Britons, were almost completely eradicated, except for the northwestern part of England and Cornwall. The Celts also survived in the unmatched by the Germanic tribes of Wales and Scotland. In the meantime, Christianity has taken place.

Fighting in Britain.

       When the Roman troops left Britain in 407 to take part in the imperial throne, the Saxons again began to make frequent invasions to the island and plunged far into her territory. By the year 429, battles were fought without major battles. In 429, the pirate fleet of the Saxon Sea Wolves and Picts attacked the Yerula-mium (St. Albans). The raids of the Saxons, Scots and Picts provoked chaos, but the British request for Rome’s help remained unanswered. I took over self-appointed tyrants, including Yortigern (about 461), a British leader who had taken the Germans to fight the Picts and offered them land in Kent. The barbarian Jutts (actually Jutzes, Angels, Sass, Frisians and Franks) rebelled, demanded more and more land and called on their kinsmen to help them win at Aylesford (about 455) and Crayford (about 457), and about 475 Kent Kingdom. After Yortiger’s death, there was a wander of Britain to the west and the emigration of many thousands to Armoryk (Little Britain). There was about 470 Britons. The kingdoms of Sussex (477) and Wessex (495) were created.

       The chief of the Britons, unnamed by the historian Gildas (516P-570), and called by the historian Nennius, Artorius (Arthur), in 516 or 518 asked a painful defeat Saxons under Baddon Hill (Mount Badon or Lid- dutch badbury); This success was achieved through the use of cavalry, which Saxons did not have. Approximately 550 old Roman roads called Fosse Way separated the Britons in the west from the Saxons in the east.

       At the end of the 5th century, German invaders set up separate kingdoms (Kent about 475, Sussex about 477, Wessex about 495, East England about 500, Essex about 505, Nortumbria [Bernice 559 and Deira about 560] about 605, Mercia about 606 – all called historians Heptarchia). After 550 in Britain they were fighting for the loot and their territorial expansion. Up to 522 Britons in the west formed the Welsh kingdom of Strathclyde (Scotland), Rheged, Godod-din, Elmet, Cumbria; Welsh kingdoms Gwynedd, Dyged and Gwent; and Dumnonia (Somerset, Devon and Cornwall). Most of the Britons fought in the southwest and in Wessex. In 552 the British tried to invade the area of ​​the Fosse Road near Searoburh (Old Sarum), however, without success. In retaliation Sasi crossed the Fosse Road in 556 and in 571, they won at Beranburh (Barbury) and Bedeanford (Bedford?). In 577, in the decisive and lasting battle in the history of Anglo-Saxon invasions, much of the Britons of Dumnonia fell under Deorham (Dyrham, near Bath), but Dumonia was not occupied.

The Celtic kingdom was exhausted by wars, and although the Saxon continent was still sporadically attacking the Saxon lands in Britain, the invaders were fighting fiercely against each other, which only rarely touched the Britons.

Dziś powrót do Brytanii ery „arturiańskiej“, czyli czasu wojen domowych i najazdów między innymi Sasów. Niedawno przedstawiałem postać jednego z legendarnych dowódców brytyjskich Owaina, dlatego teraz przyszła pora na Sasów.
Pomalowani i opublikowani dziś czterej wojownicy pochodzą z zestawu Saskich Wilków Morskich od Gripping Beast. Kolejna grupa z ośmioosobowego oddziału już niedługo.

Wspomniany zestaw składa się jak wspominałem z ośmiu metalowych najemnych Sasów z różną bronią- poprzez miecze, topory, na włóczniach kończąc. Modele doskonale odwzorowują uzbrojenie V-VI wiecznych barbarzyńców najeżdżających Wyspy Brytyjskie po opuszczeniu ich przez Rzymian.


Rzecz o Sasach.

       Sasi (Saksoni, niem. Sachsen, ang. Saxons) byli ludem pochodzenia germańskiego, osiadłym w średniowieczu w Westfalii i Dolnej Saksonii, w tradycji pisanej ich ojczyzną były nadwiślańskie lasy (Widsidh).
Sasi pod nazwą plemienną wspomniani po raz pierwszy w II wieku przez Ptolomeusza w dziele Geografia w dorzeczu Łaby, według Tacyta (Germania) wywodzący się z ludu Auiones. Od wschodu graniczyli z plemionami Burgundów i Wandalów.
       Po wycofaniu się w 407 roku rzymskich legionów, na Wyspy Brytyjskie przybyły około 450 roku ludy germańskie: Anglowie, Sasi i Jutowie, którzy dość szybko zorganizowali w Brytanii kilkanaście pogańskich królestw patrymonialnych. Z biegiem czasu pozostało ich siedem: Kent, zamieszkany przez Jutów, Wessex, Sussex i Essex zamieszkane przez Sasów oraz Wschodnia Anglia, Mercja i Nortumbria zamieszkane przez Anglów (heptarchia anglosaska). Te królestwa rywalizowały między sobą o hegemonię, a władca, któremu udało się uzyskać przewagę, nosił tytuł bretwalda. Dotychczasowi mieszkańcy wyspy czyli ludność celtycka z plemienia Brytów, zostali niemal doszczętnie wytępieni, poza północno-zachodnią częścią Anglii i Kornwalią. Celtowie przetrwali także w niepodbitej przez plemiona germańskie Walii oraz w Szkocji. W międzyczasie miała miejsce chrystianizacja.


Walki w Brytanii.

       Gdy wojska rzymskie opuściły w 407 Brytanię, by wziąć udział w walkach o tron cesarski, Sasi ponownie zaczęli dokonywać częstych najazdów na wyspę i zapuszczali się daleko w głąb jej terytorium. Do roku 429 trwały walki bez walnych bitew. W 429 piracka flota Saskich Wilków Morskich i Piktów zaatakowała Yerula-mium (St. Albans). Najazdy Sasów, Szkotów i Piktów wywołały chaos, ale brytyjska prośba o pomoc Rzymu pozostała bez echa. Władzę przejmowali samozwańczy tyrani, między innymi Yortigern (zm. ok. 461), wódz brytyjski, który najął Germanów do walki z Piktami i ofiarował im w nagrodę ziemie w Kent. Najemni barbarzyńcy Jutowie (właściwie Jutowie, Anglowie, Sasi, Fryzowie i Frankowie) buntowali się, żądali coraz więcej ziemi i wezwali pobratymców, którzy pomogli im odnieść zwycięstwa pod Aylesford (ok. 455) i Crayford (ok. 457), a około 475 ustanowić królestwo Kent. Po śmierci Yortigerna nastąpiła wędrówka Bry-tów na zachód i emigracja wielu tysięcy do Armoryki (Mała Brytania). Doszło do po­wstania ok. 470 unii Brytów. Utworzone zostały królestwa Sussex (477) i Wessex (495). 

       Wódz Brytów, nie wymieniony z na­zwiska przez historyka Gildasa (516P-570), a nazywany przez historyka Nenniusza (wzmian. ok. 796) Artoriusem (Arturem), w 516 lub 518 zadał Sasom dotkliwą porażkę pod Baddon Hill (Mount Badon lub Lid-dington Badbury); sukces ten osiągnął dzię­ki użyciu kawalerii, której Sasi nie mieli. Do około 550 stara droga rzymska zwana Drogą Fosse (Fosse Way) oddzielała Brytów na zachodzie od Sasów na wschodzie.

       Pod koniec V w. germańscy najeźdźcy, którzy osiedli w Brytanii, zaczęli tworzyć oddzielne króles­twa (Kent ok. 475, Sussex ok. 477, Wessex ok. 495, Wschodnia Anglia ok. 500, Essex ok. 505, Nortumbria [Bernicja 559 i Deira ok. 560] ok. 605, Mercja ok. 606 – wszystkie zwane przez historyków Heptarchią). Po 550 w Brytanii walczono dla zdobycia łupów i ich ekspansji terytorialnej. Do 522 Bryto-wie na zachodzie tworzyli królestwo walij­skie Strathclyde (Szkocja), Rheged, Godod-din, Elmet, Cumbrię; walijskie królestwa Gwynedd, Dyged i Gwent; oraz Dumnonię (Somerset, Devon i Kornwalię). Większość walk Brytowie prowadzili na obszarach południowo-zachodnich oraz w Wessex. W 552 Brytowie próbowali najeżdżać na tereny w rejonie Drogi Fosse pod Searoburh (Old Sarum), jednakże bez powodzenia. W odwecie Sasi przekroczyli Drogę Fosse w 556 oraz w 571, zwyciężyli pod Beranburh (Barbury) i Bedeanford (Bedford?). W 577, w decydującej i ostatniej ważnej bitwie w historii najazdów anglosaskich, pod Deorham (Dyrham, w pobliżu Bath) poległo bardzo wielu Brytów z Dumnonii, ale Dum-nonia nie została zajęta. 

Celtycka Brytania była wyczerpana wojnami i choć Sasi z kon­tynentu nadal sporadycznie napadali na ziemie saskie w Brytanii, najeźdźcy toczyli mordercze walki między sobą, które tylko z rzadka dotykały Brytów.