I return today to the colorful history of early Medieval Ireland and give another story about the retreat, bravery and deeds that are permanently inscribed in the pages of the history of the Green Island.

The models painted today, the army standard bearer and Brian Boru come from one of my favorite producers of metal historical minis – Footsore Miniatures.

The banner is the work of Little Big Men Studios.

BRIAN BORU – THE LAST GREAT HIGH KING OF IRELAND: 

The line between Irish Legend and Irish Myth has often been blurred, especially as the retelling of heroic deeds has been passed on through generations. 

       Brian Boru was no legend although his life deeds were legendary. He was very much a real man and was in fact the last great High King of Ireland and perhaps the greatest military leader the country has ever known. 

       Brian Boru was born Brian Mac Cennétig. He mother was sister to the mother of Conor, the King of Connaught. 
His brother, Mahon, had become King of Munster in 951, upon the death of their father, Cennétig. Together they fought against the invading Norsemen, who had imposed taxes in Munster. This struggle eventually led to the murder of Mahon in 975 by the Ostermen (Norse). Brian avenged his brother’s death by killing the King of the Ostermen of Limerick, King Ímar. 

       From this point onwards Brian held Munster as his own, including the pivotal trade-centre of Limerick. He marched into Connaught and Leinster and joined forces with Mael Sechnaill II in 997. Together they divided Ireland between them. 
The Norse settlers in Dublin especially ranged against Brian but were defeated at Glen Máma where the King of Leinster was captured. The King of Dublin, Sitric Silkenbeard, was soon defeated too. 

       In 1002 Brian demanded of his comrade Mael Sechnaill that he recognize him as King of Ireland. Mael agreed, partially because many of his own people viewed Brian as a hero who had restored Ireland to greatness after the Viking invasions. The rule of the UíNéill’s was thus at an end as a non-O’Neill was proclaimed as King. The O’Neill’s had been rulers for over 600 years. 

       He earned his name as ‚Brian of the Tributes‘ (Brian Boru) by collecting tributes from the minor rulers of Ireland and used the monies raised to restore monasteries and libraries that had been destroyed during the invasions. 
       The Norsemen were not done yet however, and once more waged war on Brian Boru and his followers at Clontarf in Dublin in 1014. The King of Connaught, Tadhg O’Conor refused to ally with Brian against the Ostermen although Uí Fiachrach Aidne and Uí Maine did join with him. 

       Despite the lack of backing from the men of Connaught, the Munstermen won the day but lost Brian Boru in the battle. This battle was a major turning point as it finally subjugated the Norse presence in Ireland who were henceforth considered subordinate to the Kingships of Ireland. Their military threat had been ended and they retreated to the urban centres of Dublin, Waterford, Limerick, Wexford, and Cork. They eventually became completely hibernicized and integrated into Gaelic culture. 

       After his death and the death of one of his sons, his remaining sons, Tadg and Donnchad, were unable to assume the kingship which was assumed by Mael Sechnaill. He died in 1022 after which the role of High King of Ireland became more of a position in name only, rather than that of a powerful ruler. 
Perhaps the best that should be said of Brian Boru therefore, is that he was the last great High King of Ireland*
*http://www.ireland-information.com/articles/brianboru.htm

https://ireland-calling.com/wp-content/uploads/2014/12/last-High-King.jpg

Powracam dziś do barwnej historii wczesnośredniowiecznej Irlandii i przytoczę kolejną opowieść o odwidzę, waleczności i czynach, które na stałe wpisały się w karty historii Zielonej Wyspy.

Modele dziś pomalowane, sztandarowy armii oraz Brian Boru pochodzą od jednego z moich ulubionych producentów metalowych figurek historycznych – Footsore Miniatures.
Sztandar zaś to dzieło Little Big Men Studios.

Brian Śmiały – Ostatni Wielki król Irlandii.

       Granica między irlandzką legendą a mitem często była zatarta, zwłaszcza, że ​​opowiadanie heroicznych czynów było przekazywane z pokolenia na pokolenie.
Brian Boru nie był legendą, chociaż jego czyny za życia były legendarne. Był mężnym człowiekiem mężczyzną i w rzeczywistości ostatnim wielkim królem Irlandii. Być może również największym przywódcą wojskowym, jakiego Irlandia kiedykolwiek znała.

       Brian Boru urodził się Brian Mac Cennétig. Jego matka była siostrą matki Conora, króla Connaught. Jego brat Mahon został królem Munster w 951 roku po śmierci swojego ojca Cennétiga. Razem walczyli z inwazyjnymi Wikingów, którzy narzucili podatki w Munster. Ta walka doprowadziła ostatecznie do zamordowania Mahona w 975 r. przez norsmenów.
Brian pomścił wkrótce śmierć swojego brata zabijając króla Ímara.

       Od tego momentu Brian wziął Munster w swoje posiadanie, w tym najważniejsze centrum handlowe w Limerick. Następnie pomaszerował do Connaught i Leinster i połączył siły z Maelem Sechnaillem II w 997 roku. Razem podzielili Irlandię między siebie.
Jak to często bywa, znaleźli się tacy, którym to nie odpowiadało. Byli to skandynawscy osadnicy w Dublinie, którzy szczególnie sprzeciwiali się Brianowi. Doprowadziło to do szeregu starć i bitwy w Glen Máma, gdzie Skandynawowie z irlandzkimi sojusznikami (zdrajcami) zostali pokonani.

       W 1002 Brian zażądał od swojego towarzysza Maela Sechnailla, aby uznał go za królem całej Irlandii. Mael zgodził się, częściowo dlatego, że wielu z jego własnych ludzi postrzegało Briana jako bohatera, który przywrócił Irlandii wielkość po inwazjach Wikingów. 

       Zasłużył sobie na nazwisko „Brian hołdowany(?)“ (Brian Boru), zbierając dary od pomniejszych władców Irlandii i wykorzystał zebrane pieniądze na odbudowę klasztorów i bibliotek, które zostały zniszczone podczas inwazji.

      Wikingowie nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa i po raz kolejny wypowiedzieli wojnę z Brianem i jego zwolennikami w Clontarf w Dublinie w 1014 roku. Król Connaught, Tadhg O’Conor, odmówił sprzymierzenia z Brianem.

Bitwa, którą szerzej opisują w tym miejscu, była ważnym punktem zwrotnym, ponieważ ostatecznie Irlandia stała się podporządkowana swoim królom a nie najeźdźcom. Niestety poległ w niej Brian Boru.
Jednak zagrożenie militarne wikingów zostało zlikwidowane, a pozostali ci wycofali się do miejskich centrów jak Dublin, Waterford, Limerick, Wexford i Cork i z czasem stali się całkowicie zintegrowani z kulturą gaelicką.

       Po śmierci wielkiego króla (oraz śmierci jednego z jego synów szykowanych na następce), pozostali synowie, Tadg i Donnchad, nie byli w stanie objąć władzy, którą przejął stary towarzysz ojca Mael Sechnaill. Ten zmarł w 1022 r., Potem czym rola Najwyższego Króla Irlandii stała się bardziej pozycją tylko w nazwie, niż sile władcy.