During the reduced pace of world conquest by Rome, was developed new defensive tactics fixed boundaries. Auxiliaries were patrolling their borders and fighting local outbreaks of rebellion. Only when the situation became more serious for the game went stationed in the provinces, Roman legions …

After the recent „inbox“ of the Imperial Roman Auxiliaries from Victrix Ltd I invite you to delve into the subject of auxiliary units in the early Roman Empire.
Today I used the Victrix Ltd models available under this link.
I admit that painting them was a great pleasure and the details (which I mentioned in the REVIEW of the set) are proof of the entry of historical models to a higher level.

It is also worth mentioning that Victrix Ltd has introduced an interesting novelty to the Auxiliaries, namely the skin wolf for ordinary soldiers – which is not a groundless idea as it has a column of Emperor Trajan (see below). I liked it so much that I decided to present my models too.


History.

         In an interesting period of I-II AD, when the Roman army were completely professional,  Auxilia („support“) were no longer forcibly recruited from peoples conquered by the Romans.
Now, auxiliaries (of the provincial population, not of Roman citizenship) were paid 3 times less as the legionnaire, but with uniformed military equipment (national armaments, for example- gallic if there was an auxiliary army at the legion, plus Roman armaments).
The tactics of fighting and organization of the camp life were also fully „Romes“

In the auxiliary units most of the population was Gauls, Iberian (Spanish) and Germanic, which formed the formation:

• light infantry (whose representatives in the form of painted models today)
• slingers and archers,
• Lightly riders (Julius Caesar has a Germanic riders, which he considered outstanding, as well as the Gallic auxiliary units)
• heavy riders,
• Light riders with infantry support.

Todays miniature’s soldier were formed in history in cohorts and centurions of a size close to the Roman legions. They were commanded by Roman officers, which was supposed to provide certainty in action.
This also prevented rebellions and the passage of the enemy – although a somewhat looser approach was required by the Romans. They were allied troops, not legionaries. The auxiliaries were also less numerous than their Roman counterparts.

A certain danger that revealed the events at the turn of the 69th and 70th years. in Germania and Gaul, was to keep auxiliary units near the recruitment site and use local officers of them. Soldiers of these units often deserted and acted against the Roman army. To this end, we began sending troops as far as possible, away from the recruitment site to avoid similar situations. This was the reform of the Vespasian emperor. It was for the entire period of the empire. The auxiliary had to be stationed away from theyre native country, where recruited so that in the event of rebellion would not support the kinsmen.

The service at the side of the legions ended with receiving Roman citizenship, cashing in and giving the land to these ex-barbarians.

       The Romans would never have achieved so much without the auxiliary forces. When we read about a battle or campaign involving one or two Roman legions, add thousands of auxiliaries to infantry and riders. The Germans were the most numerous, whose belligerent manner of life made good soldiers. After that, the more Germans in the auxiliaries, the less against Romans on the battlefield. In addition to the auxiliary units, the Celtic Gauls were also often hired by the Romans, who, after dominating the Romans, suffered from the constant attacks of the Germanic tribes.

The following figures depict typical auxiliaries in chainmail, with oval shield, light spear (lancae) and sword- gladius.

W czasie zmniejszonego tempa podboju świata przez Rzym, opracowana została nowa taktyka obronna ustalonych granic. Oddziałom Auxiliaries przypadło patrolowanie granic oraz zwalczanie lokalnych ognisk buntu. Dopiero, gdy sytuacja stawała się poważniejsza do gry wchodziły stacjonujące w prowincjach legiony rzymskie…

Do dzisiejszego wpisu wykorzystałem modele Victrix Ltd dostępne pod TYM LINKIEM.
Przyznam się, że malowanie ich było niezwykłą przyjemnością a detale (o których wspominałem w RECENZJI zestawu) stanowią dowód na wejścia modeli historycznych na wyższy poziom.

Warto także dodać, iż Victrix Ltd wprowadził ciekawą nowość do oddziałów Auxiliaries, mianowicie wilcze skóry dla zwykłych żołnierzy- co nie jest pomysłem bezpodstawnym, gdyż ma kolumnie cesarza Trajana (rysunek poniżej) widzimy właśnie tak ubranych wojowników.  Spodobało mi się to tak bardzo, że postanowiłem tak właśnie przedstawić moje modele.

Historia.

       W interesującym mnie okresie I-II wieku naszej ery, po całkowitym uzawodowieniu armii rzymskiej wojska Auxilia („wsparcie”) nie były już przymusowo rekrutowane z ludów podbitych przez Rzymian.
Teraz zaciągano wojska pomocnicze (wyłącznie z ludności prowincjonalnej, nie mającej obywatelstwa rzymskiego) za trzykrotnie mniejszy żołd niż legionisty, za to z ujednoliconym wyposażeniem wojskowym (narodowe uzbrojenie np. Galijskie jeśli tam było powoływane wojsko pomocnicze przy legionie, plus elementy uzbrojenia rzymskiego).
Taktyka walki i organizacji życia obozowego także przyjęta została w pełni zawodowa- rzymska.

W oddziałach pomocniczych najwięcej było ludności Galijskiej, Iberyjskiej (Hiszpańskiej) oraz Germańskiej, które tworzyły formacje:

• piechoty lekkozbrojnej (której przedstawicieli w postaci pomalowanych modeli dziś przedstawiam),
• procarzy i łuczników,
• jazdę lekko zbrojną (Juliusz Cezar posiadał jednostki germańskiej jazdy, którą uważał za wybitną, jak i również galijskie jednostki pomocnicze)
• jazdę ciężko zbrojną,
• lekko jazdę z piechotą.

Opisywane dziś oddziały piesze tworzyły kohorty i centurie o liczebności zbliżonej do legionów rzymskich. Dowodzone były przez rzymskich oficerów, co miało stanowić pewność w działaniu.
Zapobiegało to także buntom i przejściem na stronę przeciwnika- choć do tego także trzeba było nieco luźniejszego podejścia przez Rzymian. Bądź co bądź były to oddziały sojusznicze a nie legioniści. Kohorty i Centurie piechoty były także mniej liczniejsze od ich rzymskich odpowiedników.

Pewnym niebezpieczeństwem, które ujawniły wydarzenia na przełomie 69 i 70 roku n.e. w Germanii i Galii, było trzymanie jednostek pomocniczych w pobliżu miejsca rekrutacji i wykorzystywanie w nich oficerów miejscowego pochodzenia. Żołnierze należący do tych jednostek często dezerterowali i działali przeciwko armii rzymskiej. W tym celu zaczęto wysyłać oddziały w jak najdalszą część państwa, z dala od miejsca rekrutacji, aby uniknąć podobnych sytuacji. Była to reforma cesarza Wespazjana. Obowiązywała ona przez cały okres imperium. Auxilia miały stacjonować z dala od rodzinnego kraju, gdzie był nabór, aby w razie buntów nie poprzeć pobratymców

Służba u boku legionów kończyła się otrzymaniem obywatelstwa rzymskiego, odprawą pieniężna i nadaniem ziemi dla byłego barbarzyńcy. 

       Rzymianie nigdy nie osiągnęli by tak wiele, gdyby nie wojska pomocnicze. Kiedy czytamy o jakieś bitwie czy kampanii, gdzie brał udział jeden czy dwa legiony rzymskiej, należy dodać do tego wielotysięczne kohorty auxiliaries piechoty i jazdy. Najliczniejsi byli Germanie, których wojowniczy tryb życia czynił dobrymi żołnierzami. Po za tym, im więcej Germanów w wojskach pomocniczych, tym mniej naprzeciw Rzymian na polu bitwy. Do oddziałów pomocniczych często najmowali się również Celtyccy Galowie, którzy po zdominowaniu przez Rzymian cierpieli od nieustannych napadów plemion Germańskich. 

Poniższe figurki przedstawiają typowego żołnierza auxiliaries w kolczudze, z owalną tarczą, z lekką włócznią (lancae) oraz mieczem gladius.